Ik denk dat ik een soort van guilty pleasure heb. Ik zal ‘m opbiechten.
Normaal ga ik altijd fris, netjes en aantrekkelijk gekleed naar mijn IT werk, naar kantoor. Volgens mij sta ik daar ook wel om bekend, zeker in mijn jongere jaren.
Maar op dagen zoals vandaag, waarop ik tot na het middaguur in bed heb gelegen en het alweer vroeg donker wordt, blijf ik de rest van de dag ook het liefst binnen in huis. In mijn onesie met de diertjes om mij heen zit ik achter mijn laptop -zoals nu- te bloggen en zo meer.
Maar ja, het hondje moet toch uiteindelijk een rondje, want poepen in de achtertuin doet ie -gelukkig- niet. En dus trek ik met tegenzin mijn regenlaarzen aan (het regent helemaal niet), prop ik mijn veel te grote broekspijpen van knuffelstof in de brede schacht van mijn laarzen en schiet ik een halflange jas aan die verbergt dat mijn kruis veel te laag hangt terwijl ik er niet eens een slipje onder draag.
Ik ben namelijk vanuit bed meteen in mijn huispak gestapt en heb zelfs het stinkende t-shirt van afgelopen nacht niet uitgetrokken. Ik heb er dus lekker voor gezorgd dat mijn lijf geen tijd heeft gehad om de warmte van het (dek)bed te verliezen! 🙂 Maar ook mijn mascara zat , nouja zit, er nog op -want gisterenavond niet afgehaald, daarvoor was ik toen al niet meer voor in de stemming- en na het in mijn ogen wrijven is mijn panda-look weer tevoorschijn is gekomen.
En zo ben ik dus naar buiten gegaan. Haren in een klem gestoken, zonder blik in de spiegel en zonder bril op. Ik zie geen steek en ik heb het idee dat men mij ook niet ziet. Door de opening in de hals van mijn jas ontstijgt een weeïge lichaamslucht mijn neusgaten in. Ik voel dat ik de geborgenheid van thuis met me meedraag. Ik geniet ervan.
En zo loop ik met opgeheven hoofd door onze villawijk richting de weilanden. Ik snuif de herfst op en bedenk me hoe onverzorgd ik er bij loop. Ze zouden me nu een moeten zien… al die mensen van kantoor… Ehh..Nee!! Liever niet!!!